माऊली माऊली......

काल एका विलक्षण अनुभवानी मी तृप्त झाले आहे. त्याची झिंग आत्तासुध्दा मनात तशीच आहे. गेली दोन - तीन वर्ष ज्याची मी वाट पहात होते, तो क्षण काल मी अनुभवला. नुसता अनुभवला नाही तर मी तो क्षण पुरेपुर जगले. मित्र - मैत्रिणींनो काल मी वारीला गेले होते. ज्ञानेश्वर माऊलींच्या पालखीचा मुक्काम काल फलटणला होता. तिथे जाण्याचा योग काल आला. घरातून निघाल्यापासूनच त्या चैतन्याचा अनुभव मी घेतला. अगदी एस.टी. पटकन मिळण्यापासून माऊलींनी काळजी घेतली.
तिथे गेल्यावर  फलटण येण्या आधीपासूनच वारकरी दिसत होते. लई भारी वाटत होतं. तिथे सगळेच माऊली. कंडक्टर माऊली, ड्रायव्हर माऊली, चहावाला माऊली, रिक्षावाला माऊली, स्त्री माऊली, पुरूष माऊली. मग काय हो, अडचण येईल तरी कशी. माझ्या पत्रकार मित्रानी माऊलींच्या अभूतपूर्व दर्शनाची संधी दिली. त्यासाठी त्याच्या ऋणात रहायला आवडेल. लांबच लांब रांग लावून दोन सेकंद सुध्दा दर्शन मिळत नाही. अशा परिस्थितीत मी आणि मैत्रिण माऊलींच्या पादुकांजवळ चक्क १५ मिनीटं होतो. आम्ही तिथे असतानाच माऊलींना नैवेद्य दाखवला. ते जेवले. त्यानंतर माऊलींच्या पादुकांवर डोकं ठेवताना समाधानाचा झरा अंतःकरणात वहात होता. डोळ्यातून अश्रू येत होते. आत्ता लिहिताना सुध्दा येतायत. काय पुण्य केलं असेल की ज्यामुळे हा क्षण माझ्या आयुष्यात आला असं वाटलं. एक वेगळाच सुगंध मनात भरून राहिला. खरच आईच्या कुशीत गेल्यासारख वाटलं. देव भेटला...... हो देव भेटला. देव भेटल्यावर काही मागायची बुध्दिच होत नाही असं नुसतं ऐकलं होतं, काल अनुभवल.
नंतर तिथल्याच एका दिंडीत प्रसाद घेतला. माहेरी मिळावं तितकं प्रेम आणि अगत्य अनुभवलं. किती हो प्रेम.... कसं वर्णन करू? कोण होतो आम्ही त्यांचे ? पण तरीही इतकी माया.... हे फक्त वारीतच होऊ शकत.
तिथेच एका तरूण लोककलाकाराच्या भारूडाचा आनंद घेतला. भारूडातून प्रबोधन केलं जातं हे छापील वाक्य अनुभवल. काही  मिनीटातच बेमालुम वेशभूषा आणि हावभाव बदलणा-या या कलाकाराला मनापासून सलाम. प्रचंड उर्जा होती त्याच्या सादरीकरणामध्ये. हे सगळ झाल्यावर तो क्षण आला जेव्हा पुन्हा डोळ्यात पाणी आलं. आम्ही  पुण्याकडे यायला निघालो. असं वाटत होतं घरी जाऊच नये.
 या सगळ्या सुखद अनुभवांनी मन भारावलं गेलय. खूप जास्त. हा आनंद असाच राहूदे आणि पुढच्या वर्षी वारी घडुदे हीच माऊलींच्या चरणी प्रार्थना.

जय जय राम कृष्ण हरि.