उर्जेचं आगार

“ काय मावशी, भेंडी कशी दिली?”

“घे बाय तुला काय हवी तशी”

“असं कसं हो मावशी? काही तरी सांगा ना”

“तशी १० रुपये पावशेर आहे. बर चल, दे ३० रुपये आणि घेऊन जा किलोभर. “

“छे, इतकी काय करू नेऊन. मला अर्धा किलो द्या आणि घ्या हे वीस रुपये”

“इतके काय करायचेत. ५ रुपये कमी दे”

“असुदेत, १ किलो घेत होते म्हणून ३० रुपये म्हणालात ना?”

“ हो ग बाय, पन घे तुला हवी तर”

“नको मावशी, अर्धा किलोच द्या. काय हो? कुठे राहता?”

“हे काय मागल्या अंगाला.”

“तुमच्याकडे लॉकडाऊन नाही का?”

“आमच्याकडे नाय ते तसलं काही. रेशनच दुकान चालू आहे, भाज्या बी मिळतात. काय नाय लॉक डाऊन बिक डाऊन”

“मावशी, तुमच्या भाषेत बोला कि माझ्याशी”

“माझी कातकरी भाषा , तुला नाय कळणार”

असं म्हणून सुरकुतलेल्या गालात गोड लाजलेली आजी डोळ्यासमोरून हालत नाही. परवा एका कामानिमित्त कर्जत फाट्यावरून येत असताना करवंद घेण्याचा मोह आवरला नाही. तिथे भेटली ही आजी. करवंद घेता घेता कोवळ्या लुसलुशीत भेंडीवर नजर पडली आणि टिपिकल गृहिणी जागी होऊन भाजी घ्यायला गेले. तिच्या बोलण्यावरून लगेच कळत होतं की अनुभवाची शिदोरी आहे या आजीकडे. या सगळ्या संवादात माझ्या लक्षात राहिलेलं तिचं वाक्य म्हणजे, “आमच्याकडे नाय ते तसलं काही. रेशनच दुकान चालू आहे, भाज्या बी मिळतात. काय नाय लॉक डाऊन बिक डाऊन”

किती कमी गरजा आणि त्यामुळे किती समाधानी आयुष्य होत त्या आजीच. मनात आलं, आपण किती बाऊ करतोय लॉक डाऊन आणि आलेल्या परिस्थितीचा. खर तर अन्न, वस्त्र आणि निवारा याच आपल्या मुलभूत गरजा आहेत हे आपण लहानपणी शिकलो. पण मोठे होत गेलो आणि बेसिक विसरून गेलो. त्यातल्या त्यात अशा कठीण काळात तरी या तीनच आपल्या गरजा असायला हव्यात आणि माझ्या सारखी मध्यम परिस्थिती असणाऱ्या बहुतांश लोकांच्या या गरजा नक्कीच पूर्ण होतायत. मग तरी आपण तक्रार का करतोय? असं मनात आलं. रेशन आणि भाज्या मिळतायत अजून काय हवं? हे आजीच साध सोपं तत्वज्ञान किती शिकण्यासारख आहे.

Online कुर्ता अजून आला नाही, मोबाईल मिळण्यासाठी पण वाट पहावी लागते आहे, घरात घालायची चप्पल (extra) आलीच नाही, हेडफोन पार कामातून गेलेत पण या लॉक डाऊन मुळे काहीच मिळत नाहीये. किती पुस्तकं घ्यायची आहेत यार, (जी आहेत त्यांच्याकडे ढुंकूनही बघायचं नाहीये), लोकल नाही, हे नाही , ते नाही…. आपली यादी संपतच नाही.

मनोरंजनाची अमाप साधनं, तीन , चार वेळेस वेगवेगळ खायला, कपड्यांनी भरून वाहणारं कपाट, online सुविधेमधून जवळपास सगळं मिळण्याची परिस्थिती असं सगळ असताना आपल्याला अजून काय हवंय? मला वाटत, थोडं थांबून विचार करायला हवा. परिस्थती कधीच अशी राहत नाही, हे माहिती असून सुद्धा सकारात्मक राहण्यासाठी इतकी धडपड का करावी लागते आहे? यापैकी काहीही नसताना, सोयी – सुविधा नसताना ती आजी आनंदी कशी राहू शकते? विचार करायला हवा आणि आचरणात आणायला हवा. नाही का? अशा काळात एकमेकांना आधार देणं, समजून घेणं, समाजासाठी काही तरी करण्याची तयारी दाखवण आणि कृती करण, घरात आणि बाहेर सकारात्मक वातावरण तयार करण किती गरजेचं आहे असं आपण खूप बोलतो. पण रुपया, दोन रुपयात, कमी गरजांमध्ये समाधानी राहणाऱ्या आजी सारख्या लोकांकडून स्वत: आनंदी राहण्याची कला शिकलो तरी खूप झालं अस वाटत. करूया का प्रयत्न?