नवा संकल्प ......

गेलं वर्षभर किती कोसळलास. सगळे अगदी वैतागले इतका. पण मी तुझ्याकडे लक्ष दिलं नाही. मी माझ्यातच मशगुल. खर सांगू का रे, तस सुद्धा नव्हत. मी माझ्यात मशगुल नव्हते. मी माझ्यातच नव्हते. कुठे होते? शोधते आहे स्वत:ला. माझं आणि तुझं नात फक्त मला आणि तुलाच माहिती आहे. मला ते तसच हवंय. या वर्षी वारंवार तू आलास रे. पण मी ? काय चालू होतं माझं? जगरहाटी प्रमाणे सगळ काही चालू होत. पण जगण्यातला अस्सलपणा तो कुठे तरी हरवला होता.

मी जरा विचित्र आणि हट्टी आहे. माझ्या मनातला कचरा साफ करण्यासाठी तू किती प्रयत्न केलेस. त्या पायी सगळ्यांच्या शिव्या सुद्धा खाल्ल्यास. आज सुद्धा खाणार आहेस. पण माझ्या विचित्र वागण्याने मला तुझा इशारा कळलाच नाही. माणसांमध्ये अडकलेल्या खोट्या कल्पना विश्वात मी इतकी रममाण झाले की आपल्यामध्ये असलेल्या अव्यक्त नात्याचा मला विसर पडला. पण एक गोष्ट सांगते हा तुला, मी हे मुद्दाम नाही केलं. दिवस कुठे उजाडला आणि कुठे मावळला कळत नव्हत. सोबत होत एक बोजड ओझं. वाकून आणि दमून गेले. गेल्या काही दिवसांमध्ये मला हे प्रकर्षाने जाणवलं आहे की, मी खूप दुखावलं आहे तुला आणि स्वत:ला. न सुटणारी कोडी सोडवत बसले आणि उगाच कष्टी होत राहिले.

आज  तू पुन्हा आलास. अगदी अवेळी. पुन्हा सगळ्यांच्या शिव्या खायला. एक भयानक विषाणू धुमाकूळ घालतो आहे आणि त्यात तू आलास. सगळे म्हणतात तू हा आजार अजून वाढवणार. पण अगदी खर सांगू, मला नाही वाटत तस. कारण साचलेलं सगळं वाहून नेण्यासाठी येतोस तू. आत्ता सुद्धा तू तसच कर. माझ्या मनातील विचारांचा सुगावा तुला कसा लागती माहिती नाही. पण आज एक वेगळाच सूर मनात उमलला आहे. त्याचं सुरेल गाणं करायचय मला. माझ्यात दडलेल्या मला शोधून काढायचं आहे. अर्थात हे श्रेय तुला. ज्याच्याकडे हरण्यासारखं काहीच नसते तो जिंकतो. तू असच सांगतोस न मला नेहमी? आपल्या आनंदाचा रिमोट दुसऱ्याच्या हातात देऊ नकोस. तू नेहमी सांगतोस मला. संवाद माझ्याकडून कमी झाला. तो वाढवण्यासाठी आज तू आलास. कोणताही अहंकार न बाळगता. नाही तर अहंकारी लोकांचाच पसारा आहे रे सगळा. मध्यंतरी मला कोणी तरी म्हणल, तू डोक्याने विचार करू लागलीस. तुझा तो वेडेपणा कुठे गेला?  ठेहेराव हवाय अस सुद्धा कोणी तरी म्हणल. सगळं संपल आहे असं वाटतं तेव्हा’ नव्याने फुलवणारा जादुगार आहेस तू. तापलेल्या धरणीला शांत करणारा सखा आहेस तू. वठलेल्या वृक्षांना नवी पालवी फुलवणारा आहेस तू.  तुझ्या संगतीचा इतका परिणाम व्हायला हरकत नाही, नाही का?  

आज प्रकर्षानी जाणवलं ... नव्या वर्षी नवा संकल्प...  मस्त असत वेडेपण, स्वस्त असत वेडेपण...

मी माझी...

उद्या जागतिक महिला दिन आहे. तिच्याविषयी बऱ्याच गोष्टी बोलल्या जातील, लिहिल्या जातील, तिच्याविषयी गौरवोद्गार काढले जातील. म्हणजे हे सगळं व्हायला हवंच. पण मुळात स्त्रीला, तिच्या मनाला नेमकेपणाने कोणी समजू शकलं आहे का? अगदी स्वत: ती तरी ओळखते आहे का स्वत:ला?

मला वाटत जागतिक महिला दिनी प्रत्येकीनी स्वत:चा शोध घ्यायला सुरुवात करायला हवी. नाव, आडनाव, पैसा, करिअर यापलीकडे जी आहे तिला शोधायला हवं.  स्वत:च्या गुणांचा, ताकदीचा स्वत:च्या आनंदासाठी उपयोग करायला हवा. छोट्या छोट्या गोष्टीत स्वत:ला दु:खी करणं थांबवायला हवं. उलट लहान लहान गोष्टींमध्ये स्वत:चा आनंद शोधायला हवा. मला स्वत:ला माझ्या व्यतिरिक्त कोणीही सुखी किंवा दु:खी करू शकत नाही; ही खुणगाठ मनाशी बांधायला हवी. स्त्री स्त्रीची शत्रू असते हे वाक्य बदलणं आपल्या हातात आहे. एकमेकींना समजून घ्यायला हवं. आपणच एकमेकींना समजून घेतलं नाही तर पुरुष वर्गाकडून ही अपेक्षा करणं चूक आहे. ट्रेनमध्ये लेडीज डब्यापेक्षा जनरल डब्यात लगेच जागा करून दिली जाते किंवा समजून घेतलं जातं, अशी वाक्य थांबवणं आपल्या हातात आहे. संवेदनशीलता हा दागिना हौसेनी मिरवता येणं खूप आवश्यक आहे. मला कोणीही दुखावलं तरी माझ्या डोळ्यात टचकन पाणी येतं म्हणजे संवेदनशील असणं  ही चुकीची धारणा मनातून काढून टाकून, सहसंवेदना जपणारी मी संवेदनशील असं समीकरण जमलं पाहिजे.  असं म्हणतात की, “जावे त्याच्या वंशा तेव्हा कळे” मग आपण एकमेकींना किती कळलो आहे हे समजून घ्यायला हवं. असं वाटत की, स्त्रीनी स्त्रीला समजून घेतलं तर पुरुषाला स्त्रियांना समजून घेणंसुद्धा सोपं जाईल.  मुळात कोणी आपल्याला समजून घ्यावं यापेक्षा मी मला समजून घेणं जास्त गरजेचं आहे. माझ्यात असलेल्या गुण दोषांसहित मी मला स्वीकारलं की एक वेगळा आनंददायी प्रवास सुरु होईल. प्रत्येकीनी असं शोध सुरु केला की तेजस्विनीच्या कवितेप्रमाणे जाणवेल....  

खुशाल ती ही खुशाल आता, तिच्या नशेला रुबाब आहे.

तिला बिचारी करेल जो ही, तिचा तयाला नकार आहे.